Claudio Magris

De uitbreiding van de Europese Unie inspireerde de Stichting tot de keuze van het thema ‘Culturele breuklijnen’. Hiermee werd gedoeld op de confrontatie die ontstaat wanneer grenzen, juist ook culturele, verschuiven. Bekroond werden Claudio Magris en Adam Michnik. Het werk van beide laureaten is sterk verbonden met de roerige geschiedenis van Midden-Europa. Beiden laten zien hoe ons besef van identiteit en waarneming beïnvloed kan worden door verandering van het politieke systeem of verschuiving van geografische grenzen.

Claudio Magris werd in 1939 geboren in Triëst, een plaats en een tijd die symptomatisch zijn voor het gekozen thema. Als hoogleraar germanistiek aan de universiteiten van Turijn en Triëst groeide Magris uit tot een van Europa’s belangrijkste cultuurfilosofen. Hij is vertaler van Duitse literatuur en schrijft regelmatig voor de Corriere della Sera. Van 1994 tot 1996 had hij een zetel in de Italiaanse Senaat. Door zijn dissertatie over de Habsburgse mythe in de moderne Oostenrijkse literatuur herontdekte hij de Oost-Europese literatuur en maakte hij Italië bewust van de Oost-Europese cultuur.

Het boek waarmee hij naam heeft gemaakt is Danubio (1986), een cultuurgeschiedenis van de rivier de Donau en de landstreken waar deze doorheen stroomt. In deze omschrijving ontvouwt zich een kleurrijk en multicultureel panorama van de Europese geschiedenis. In zijn essays presenteert Magris intieme microbeschrijvingen van plaatsen en personen, met de impliciete boodschap het verleden niet te vergeten. Bekende werken van Claudio Magris zijn Illazioni su una sciabola (1984), Un altro mare (1991), Microcosmi (1997), de verzameling essays Utopia e disincanto (1999) en zijn romans Alla Cieca (2005) en Non luogo a procedere (2015).