Renzo Piano

De Italiaanse architect Renzo Piano (1937) is beroemd geworden door zijn ontwerp, tezamen met Richard Rogers, van het Centre Pompidou in Parijs. De Erasmusprijs werd aan Renzo Piano toegekend omdat hij in zijn architectuur de techniek altijd als middel blijft zien, niet als doel.

Renzo Piano, geboren binnen een aannemersfamilie in Genua, was van jongs af geïnteresseerd in materialen en constructies. Zijn bedrijf heet niet voor niets een ‘building workshop’. Hij maakt op virtuoze en inventieve manier gebruik van de modernste technieken, maar brengt deze altijd in verbinding met het aloude handwerk en zijn liefde voor detail. Zijn gebouwen zijn wonderen van licht en lichtheid. Hij weet elementen uit de lokale traditie en de sociale en natuurlijke omgeving te integreren met de techniek, waardoor een humane en organische sfeer ontstaat. Dit betekent echter niet dat zijn ontwerpen geen spectaculaire vormen kunnen hebben.

Naast het Centre Pompidou (1977) behoren tot zijn bekendste werken het reizende paviljoen voor IBM uit 1986, het museum Menil Collection in Houston (1987), het winkelcentrum Bercy 2 in Parijs (1987), het stadion San Nicola in Bari (1990) en het Kansai International Airport (1994) op het kunstmatige eiland voor de kust van Osaka. In Amsterdam bouwde Piano het sciencemuseum NEMO (1997) en in Berlijn was hij verantwoordelijk voor het masterplan van de herinrichting van de Potsdamer Platz (2000). Latere belangwekkende ontwerpen van zijn hand zijn het auditorium Parco della Musica in Rome (2002), de pelgrimskerk voor Padre Pio in San Giovanni Rotondo (2004), de Shard London Bridge Skyscraper (2004) en het natuurhistorisch museum in het Golden Gate Park in San Francisco (2008). Renzo Piano heeft naast gebouwen ook bruggen, cruiseschepen en auto’s ontworpen.